De schrikkelmuziektest - Kent u deze dertig cd's? (zondag 29 februari 2004)

Norma Waterson. The very thought of you (Topic 1999)

In het voorjaar van 1999 kwam Heaven op de markt. Een nieuw muziekblad. Bedoeld voor oudere jongeren die een beetje uitgekeken waren op Oor. Zich daar niet langer in herkenden. Die constante stroom nieuwe bandjes. De een nog bijzonderder als de ander. In diezelfde periode kwam ook Aloha op de markt. Ook gericht op oudere jongeren. Al vanaf het begin was duidelijk dat de twee nieuwelingen zich van elkaar onderscheidden. Grofweg gezegd richt Aloha zich op oudjes die willen zwelgen in het verleden. Heaven zoekt bewust nieuwe namen en groepen op. Wil voor haar lezers nieuwe namen ontdekken of herontdekken. Artiesten voor oudere mensen die het zoveelste rapbandje of heavy metal band wel hebben gezien. Die de nieuwste trends al uitkotsen voordat ze zijn begonnen. Heaven onderschrijft onuitgesproken zeker onderstaande column van Hooijer uit Oor

"Vroeger. Er zijn twee soorten vroeger: vroeger dat je zelf hebt meegemaakt en vroeger dat er al was toen jij er nog niet was. Dat laatste vroeger is voor mij in principe net zo nieuw als de toekomst. Daarom begrijp ik eigenlijk nooit zo goed waarom in de popmuziek zo gedweept wordt met de actualiteit. Ik hoor liever obscure negers uit de jaren veertig en vijftig (er gaat een wereld voor je open) dan het zoveelste eigentijdse rap-plaatje van een gemiddelde Oprah Winfrey-gast. Want die neger uit de jaren veertig of vijftig komt wat mij betreft van een andere planeet. Hank Ballard and the Midnighters of The Five royals zijn voor mij compleet science fiction. Nog zo'n gouden tip: Howlin' Wolf is God en duivel in één persoon en dat allemaal voor een lullig Best of cd-prijsje van rond de vijftien gulden. Waarom zou ik de kas van Snoop Doggy Dogg spekken als hij zometeen toch een decenniumpje of wat zakkies moet gaan plakken? Waarom moet ik me kapot ergeren aan Eddie Vedders gezeur over de lasten van het beroemd zijn, als ik me gek kan genieten aan de rockabilly-peiode van Johnny Burnette, die - hoe prachtig staat het niet vermeld op de hoestekst - 'was sadly drowned while on a fishing trip on august 14, 1964'? Wat moet ik met jungle als ik de Jimmy Castor bunch heb? Gekker nog, wat moet ik met ambient als ik Mahler, Tsjaikowski en Dvorak ongedraaid in de kast heb staan? In deze Oor wordt experts gevraagd hun toekomst-tips te geven. Ja, ga er maar eens lekker voor zitten. Daar komen ze weer voorbij: dozijnen nieuwe namen waarvan 98% over een jaar weer genadeloos 'uit' zal zijn. Al die experts zitten trouwens met hun handen in het jaar als ze zo'n lijstje moeten samenstellen. Want het is januari en er komt bijna geen fatsoenlijke plaat uit. In plaats van ons nou eens dingen aan te raden die onsterfelijk goed zijn en waarvan zij onvoorwaardelijk houden, komen ze - onder druk van het actuele media-denken, terreur! - hapsnap op de proppen met naampjes van artiesten die ze zelf nog nauwelijks gehoord hebben. Flipperkast-beleid! Welke droplul van een redacteur heeft dit toppunt van oppervlakkige name-dropping bedacht? Als ik me niet vergis was het die nare Tom Engelshoven. Goddank kan ik hem niet corrigeren. De toekomst?August 14, 1964. Onthoud die dag! It was the day music died. 'While on a fishing trip'.

Hooijer in zijn column Landleven (Oor, nummer 79 - 28 januari 1995)

Aloha brengt verhalen over de oude garde (Jimi Hendrix, the Rolling stones, Janis Joplin of Steve Winwood). Heaven ontdekt daarentegen liever Eva Cassidy, schuift Perry Blake naar voren, maakt lezers attent op Hank Locklin, recenseert een nieuw album van Nena Venetsanou of van een andere artiest die (nieuw of oud) nog niet bekend is bij haar (ouder) publiek. Heaven is kortom vele malen avontuurlijker bezig.

Hoe dan ook. Toen Heaven in het voorjaar van 1999 uitkwam moest er natuurlijk een cd besproken worden die exemplarisch zou zijn voor de stijl en teneur van het blad. De redactie heeft het geluk gehad dat zo'n plaat net in die periode uitkwam: The very thought of you van Norma Waterson. De plaat kreeg vijf sterren. Heaven en Aloha werken beiden met sterren. Vijf sterren is subliem en 1 ster is rotzooi. Norma Waterson is een van de grote namen uit de Engelse folk-hoek. Ze is getrouwd met Martin Carthy en een van haar dochters is Eliza Carthy. Op The very thought of you werken beiden mee plus o.a. Richard Thompson. Naast folksongs staan er ook enkele zeer verrassende covers op de plaat. Love of my life van Queen (van: A life at the opera), River man (van Nick Drake), Over the rainbow (bekend van Judy Garland), Dreaming (van Loudon Wainwright III) of de titelsong (van Ray Noble - bekend van het gelijknamige orkest uit de veertiger en vijftiger jaren waarin Al Bowlly wel eens meezong).

Een ding toont Norma Waterson overduidelijk aan. In alle genres en stijlen zijn prachtige nummers geschreven. En waarom zouden die niet gezongen mogen worden door een Engelse folk-mevrouw die zestig plus is.

Heaven geeft door zo'n cd met vijf sterren te bekronen haar visite-kaartje af. Goede muziek is niet gebonden aan een bepaalde stijl, genre, artiest of tijdperk.

Toch blijkt later in het jaar dat niet iedereen er zo over denkt. In de traditionele eindlijst van Oor over 1999 wordt de plaat door geen van de 55 deelnemers (!!) genoemd. In de eindlijst van Heaven door drie van de negen deelnemers. Luister eens naar Norma en beantwoord dan de vraag of The very thought of you zich kan meten met Mule variations van Tom Waits (door 19 van de 54 deelnemers in de Ooreindlijst van 1999 genoemd). (HvD 10 november 2002)