<-- Nummer  23    | De schrikkelmuziektest - Kent u deze dertig cd's? |     Nummer 25 ->

"Ik viel voor de tango in een rokerig achterafzaaltje in Parijs, zo begin jaren tachtig. Ik werd naar binnen gelokt door het geluid van de bandoneon, op het podium stond Sexteto Mayor. Het publiek was vrijwel exclusief Zuid-Amerikaans en riep uit volle borst om 'otra, otra!' - bis, bis! Ik heb met tranen in m'n ogen zitten luisteren."

Die dag nam pianist Marcel Worms zich voor ooit iets te doen met de tango. Maar pas in 1996 liet hij het vertolken van werk van Schönberg, Janácek en Poulenc achter zich. Hij stortte zich op de blues en nodigde componisten uit de hele wereld uit om voor hem een blues te schrijven. Zo verzamelde hij 140 stukken uit meer dan 35 landen. Een Argentijnse componiste kwam op de proppen met een 'tango blues'.

"Zowel blues als de tango zijn vormen van smeltkroesmuziek, ze zijn uitvloeisels van multi-culturele samenlevingen. Ook muziekhistorisch zijn er raakvlakken. De tango is gedeeltelijk terug te voeren op Spaanse muziek en die heeft veel zigeunerelementen. De toonladder uit de zigeunermuziek is weer verwant aan die van de blues. En dan is er natuurlijk nog de overeenkomst in sfeer. Blues is melancholisch, maar gaat tegelijkertijd over hoop. Die levenskracht zit ook sterk in tango. Die muziek ontstond eind negentiende eeuw in de sloppenwijken van Buenos Aires onder landarbeiders uit de pampas en arme Europese immigranten, die vochten voor een beter bestaan. Tango is muziek die troost - iets dat ik mis in de meeste hedendaagse gecomponeerde muziek."

Citaten uit een artikel van Edo Dijksterhuis op maandag 10 maart 2003 in NRC Handelsblad. Het volledige artikel is opgenomen in de krantenbank (het digitale krantenarchief, raadpleegbaar in elke openbare bibliotheek in Nederland). (HvD 2 juli 2003)