<-- Nummer  13    | De schrikkelmuziektest - Kent u deze dertig cd's? |     Nummer 15 ->

Alex Roeka is een late ontdekking. Ergens in de zomer van 2000 ging ik er pas naar luisteren. Hij heeft tot nu toe drie cd’s uitgebracht. In 1996 Zee van onrust, in 1998 Wildernis en dit jaar Wolfshonger. Een artiest die Nederlandse liedjes maakt. Dat doen er de laatste tijd meer. Maar hij slaagt er als een van de weinigen niet in om daarmee bekend te worden. De Acda’s, Volumianen of Dijk’en van deze Nederlandse wereld bereiken regelmatig de toplijsten. Verkopen duizenden, tienduizenden cd’s. Over smaak valt te twisten. Ik sluit me helemaal aan bij dokter Sigmund in De Volkskrant die zich af en toe (zo’n keer of drie per jaar) laatdunkend uitlaat over het gros van deze groepen. Weg er mee. Alex Roeka hoeft niet bang te zijn dat de gramschap van Sigmund hem ten deel valt. Ten eerste is het onwaarschijnlijk dat tekenaar Peter de Wit weet heeft van het bestaan van Alex Roeka. Mocht dat toch het geval zijn dan weet ik absoluut zeker dat deze muziek hem wel zal bevallen. Kwaliteit meneertje. De teksten van Alex Roeka zijn bijzonder. Het rijmt af en toe. Vaak niet. Ze gaan over iets. Ook de liefde. Maar hij gebruikt bijzondere beeldspraak, onverwachte woorden. Het is bijna poëzie. Loop nog niet weg. Nee. Kom eens kijken want Alex Roeka is een bijzonder performer en hij brengt zeer capabele muzikanten mee.

In de zomer van 2000 kwam me ter ore dat hij in een kroeg in Gemert zou gaan optreden. In Alleman. Een, zoals je dat vroeger noemde, bruine kroeg. Elke dinsdag (52 weken lang) treedt daar om een uur of elf ‘s avonds een artiest op onder de noemer Tuney tuesday. Ad van Meurs (oud-Gemertenaar en beter bekend als The Watchman) regelt dat er elke dinsdag een artiest is. Vaak van derderangs niveau. Maar wat wil je: hooguit 50 man kan er in, geen entree, hij gaat met de pet rond en de kastelein moet het van die hooguit 50 zuipers hebben. Toch treden er regelmatig bijzondere artiesten op. Maar daarover wellicht een andere keer. Toch, één naam: de Belgische Vera Coomans (cd: Something within, dé track the garden of Jane Delawney).

Ad the Watchman speelt elke avond ook een stuk of drie nummers als introductie op de hoofdgast van de avond. Veel café-gangers komen niet voor de artiest. Ze willen om een uur of half elf nog even een pilsje pakken en wat bij buurten. In deze tent betrad ergens in september Alex Roeka met maar liefst twee begeleiders tegen een uur of elf het piepkleine podium. De twee tot dan toe uitgekomen cd’s had ik inmiddels een aantal keren beluisterd. Maar ze zaten nog niet echt gebeiteld. Stel je de kroeg voor: rondom de bar een man of dertig die druk bezig waren met van alles behalve luisteren naar de artiest en een man of 20 die dat wel willen. Binnen drie nummers had hij ze allemaal te pakken. Dat heeft te maken met uitstraling, zijn teksten maar zeker ook door de muziek.   

Toch doet Roeka iets verkeerd. Zijn laatste cd heeft hij in eigen beheer uitgebracht. Alleen te koop door € 17,– over te maken op zijn rekening (via internet op te zoeken). Meestal is dat een teken aan de wand. Maar het kan ook zijn dat Alex Roeka net zo slim is als hij er uit ziet. Hij doet het voortaan zelf. Gooit de dinosauriërs eruit (d.i. de grote  platen maatschappijen) die zijn muziek niet begrijpen.

Hij treedt donderdag 14 november op in De Groene Engel in Oss. Koop na afloop een cd-tje. Of de muziek via internet valt te downloaden weet ik niet. Als dat wel zou zijn: doe het niet! Bij Alex moet de kachel ook blijven branden. Op zijn laatste cd Wolfshonger verdient vooral het laatste nummer “Vechten tot het einde” speciale aandacht. Zelden was zo mooi een cello in een song aanwezig. Alex komt tussen haakjes uit Ravenstein (maar bijzonderheden weet ik niet).

(HvD najaar 2002)