<-- Nummer 8          |  De schrikkelmuziektest - Kent u deze dertig cd's? |  Nummer 10 ->

The singing detective is en was om uiteenlopende redenen een prachtige tv-serie. Het scenario van Dennis Potter, acteerspel van Michael Gambon, de manier waarop een en ander werd verfilmd, de flashbacks en de muziekkeuze. De generatie die in de jaren zestig en zeventig was opgegroeid met popmuziek (Veronica, de top veertig, radio Luxemburg, flower power, Hendrix) werd in 1987/1988 geconfronteerd met een nieuwe wereld: hits uit de jaren dertig en veertig. Muziek uit de tijd van hun ouders en grootouders. Muziek die ze niet kenden. Waar ze, vaak, bewust of onbewust, aan voorbij gingen of hun schouder voor ophaalden. In een klap maakte de soundtrack van The singing detective duidelijk dat er in die jaren net zo goed prachtige hits waren gemaakt. Die hits werden in de serie door de acteurs geplaybackt. Alle liedjes zaten op de juiste plaats binnen de serie. De tekst van elk nummer (of een bepaalde zin eruit) klopten met de plot. Verder klopten de nummers qua sfeer: muziek en zangstijl sloten aan bij datgene wat  in de serie in een bepaalde scene speelde (droefheid, weemoed, angst). De cd deed wat een goede cd soms doet: deuren openen naar een andere muziekwereld. Dat gebeurt ook in de goede muziekbladen: in een stuk of interview wordt verwezen naar andere namen of muziek. Artiest X waar je van houdt noemt de naam van een groep die je niet kent. En dat blijkt als je het later uitzoekt toch wel jammer te zijn geweest. Sterker: de naam die je favoriete artiest noemt blijkt later toch wel van een ander, hoger kaliber te zijn.

Al Bowlly was zo'n artiest. Nooit van gehoord. Op de Singing detective werd van hem The very thought of you geselecteerd. Een opname uit 1934 met The Ray Noble orchestra (net zo min: never heard of). Bowlly bleek een Engels zanger te zijn die in zijn topjaren populairder was dan Bing Crosby (ook geselecteerd voor The singing detective: Don't fence me in). Hij kreeg helaas in de Tweede oorlog in 1941 in London een bom op zijn hoofd. Al Bowlly wordt gerekend tot de crooners: een zanger die croont, begeleidt door een big band. Hij heeft met zeer veel verschillende big bands opnamen gemaakt. Actions speak louder than words nam hij op met The Savoy Hotel Orpheans (wat een naam!). De titel van dit lied is een statement en staat daarom waarschijnlijk ook als eerste track op de cd. (HvD - 2 november 2002)