Muzieklijstjes - Begrafenismuziek (januari 2007)

Alle besproken liedjes (ca. 80)

Abba - The winner takes it all (1980)

Arno Adams - Kus mich dan (2004)

Laurie Anderson - White lily (1986)

Laurie Anderson - World without end (1994)

Laurie Anderson & Kronos quartet - Everything is floating (2018)

Eric Bogle - No man's land (197?)

Ben Bullington. I've got to leave you now (2013)

Calexico - Blood flow (1998)

Carter family - When I'm gone (1930)

Carter family - Will you miss me when I'm gone (1928)

Johnny Cash. Four strong winds (2006)

Eva Cassidy. Fields of gold (l1996) (live)

Eric Clapton - Let it grow (1974)

Guy Clark - Desperados waiting for the train (1975)

Guy Clark - The Randall knife (1995)

Bruce Cockburn - No footprints (1979)

Elvis Costello - Couldn't call it unexpected #4 (1991)

Elvis Costello & the Brodsky quartet - The birds will still be singing (1993)

Miles Davis - Time after time (1985)

Skeeter Davis - The end of the world (1962)

Neil Diamond - Create me (2005)

Björn van der Doelen - Rust (2017)

John Dowland - Now o now (Hilliard ensemble) (1988)

Nick Drake - Day is done (1969)

Nick Drake - Fruit tree (1969)

Bill Fay - The coast no man can tell (2012)

Bill Frisell & Robin Holloway - The end of the world (1997)

Eliza Gilkyson - Requiem (2005)

Peter Hammill - Four pails (1986)

Emmylou Harris - Sweet old world (1995)

Ernst Jansz - Luna Luna mijn (2006)

Eilen Jewell - Sea of tears (2009)

Eleni Karaindrou - filmmuziek Ulysses' gaze (1995)

Kronos quartet & Mahsa Vahdat - Vanishing lines (2019)

Brenda Lee - Losing you (1963)

Brenda Lee - The end of the world (1963)

Gerard van Maasakkers - Jehan (2000)

Guus Meeuwis - Genoten (2007)

Neerlands hoop - En als je de dood niet kent (1971)

Danny O'Keefe - Just Jones (1977)

Anne Sofie von Otter - April after all (2001)

Overstekend wild - Danse macabre (1992)

Alex Roeka - Vechten tot het eind (2001)

Maarten van Roozendaal - Sterfbed (2006)

Kristi Rose - All is gone (2000)

Ron Sexsmith - April after all (1997)

Ron Sexsmith - Gold in them hills (2002)

Frank Sinatra. September song (1965)

Ede Staal - Jij was de zee (197?)

Ede Staal - t Hogelaand (197?)

Sting - The book of life (2003)

June Tabor - The turn of the road (1994)

June Tabor - All I ask of you (2006/2013)

Jeff Talmadge - Inside the brackets (2003)

Lieven Tavernier - Albert-Willem (2002)

Lieven Tavernier - Niet voorbij (2005)

The Unthanks. Set me free (2017)

Tom Verlaine - Last night (1979)

Bram Vermeulen - Testament (1991)

Louson Wainwright III - Where the whippoorwell is whispering goodnight (2009)

Jonas Winterland - Niemand vraagt zich af (2013)

Wolverlei - 14-18 (1980)

Townes van Zandt - Black crow blues (1966)

Townes van Zandt - To live is to fly (1972)

Townes van Zandt - Tower song (live) (1973)

Abba - The winner takes it all (1980) (4:54)	Super trouper (Polar 1980)
	Alhoewel deze topsong over echtscheiding gaat is het door de filosofische inhoud wellicht geschikt voor een begrafenis of crematie. De vrouwelijlke hoofdpersoon is door haar geliefde in de steek gelaten. Het noodlot heeft haar getroffen. Haar vriend is gevallen voor een ander en zij zit met de gebakken peren. Het noodlot wordt als volgt beschreven: The gods may throw a dice Their minds as cold as ice And someone way down here Loses someone dear De goden dobbelen met mensen waardoor sommige de klos zijn en anderen niet. Onbedoeld is het lied ook een verwijzing naar werk van de socioloog/schrijver Elias Canetti. In zijn hoofdwerk Massa en macht heeft hij het over uiteenlopende symbolen die te maken hebben met macht. Een machtsgevoel is bijvoorbeeld als een winnaar neerkijkt op degene die hij heeft overwonnen. Of gedood. Degene die neerkijkt is de winnaar. In die trant doordenkend betoogt Canetti dat iedereen die een dood persoon aanschouwt gevoelens heeft van de winnaar: hij of zij leeft verder en de dode is de verliezer. Onlangs heeft de Zweedse klassieke zangeres Anne Sofie von Otter een cd uitgebracht waarop ze liedjes vertolkt van de Abba-mannen (Benny Andersson & Bjorn Ulvaeus). Op I let the music speak staat ook een versie van The winner takes it all. Die versie kan echter niet tippen aan het origineel.
Arno Adams - Kus mich dan (2004) (4:30)	Ich weit desse d'r bus (Inbetween 2004)
	De Noord-Limburgse zanger Arnold Adams heeft op zeker moment besloten in zijn Venlose dialect te gaan zingen. Dat is een van de charmes van dit lied: je blijft gissen naar wat er precies wordt gezongen en bedoeld. De grote lijn van dit sober begeleide lied zijn is echter volstrekt helder. Adams bezingt de seizoenen. Het komen en gaan van verschijnselen zoals sneeuw, krokussen in het voorjaar, vogels die weer gaan zingen, de hete zomers, joelende kinderen die buiten spelen enzovoorts. In het refrein heeft hij het over zijn geliefde. Een troostrijk lied want één ding is zeker: ook na de dood zullen de seizoenen komen en gaan en zullen mensen daar samen met hun geliefde in meerdere of mindere mate van blijven genieten. Een cello is nadrukkelijk aanwezig.
Laurie Anderson - White lily (1986) (1:16)	Home of the brave (Warner 1986)
	In een kort nummer declameert de Amerikaanse performance artieste Laurie Anderson de volgende zinnen: What Fassbinder is it? The one-armed Man walks into a flower shop and says: What flower expresses Days go by And they just keep going by endlessly Pulling you Into the future Days go by Endlessly Endlessly pulling you Into the future. And the florist says: White lily.
Laurie Anderson - World without end (1994) (2:47)	Bright red (Warner 1994)
	Op een geluidscollage van Brian Eno vertolkt Laurie Anderson een korte, mysterieuze, filosofische tekst over geboorte en dood. Hoogstwaarschijnlijk is het nummer geschreven voor haar overleden vader. Een tekst voor mensen die niet geloven in een leven na dit leven. De mooiste zinnen en beeldspraak zitten aan het eind van het liedje: When my father died we put him in the ground When my father died it was like a whole library Had burned down World without end remember me
Laurie Anderson. Everything's floating (2018) (1:59)	Landfall (Nonesuch 2018), met Kronos quartet
	Drie ‘liedjes’ van de cd Landfall (2018) Na jaren aandringen stemde Laurie Anderson in op het verzoek van David Harrington – de voorman van het Kronos quartet – om samen een muziekstuk te maken. Begin 2018 verscheen de gelijknamige cd: Landfall. Een plaat waarop Laurie Anderson zelf relatief weinig aan het ‘woord’ komt. Het is zeker geen ‘zing’-plaat. De plaat gaat ogenschijnlijk over orkaan Sandy, die in 2012 vooral ook in haar woonplaats New York flink huishield. Klik hier voor een lang artikel over dit meesterwerk (Landfall – We gaan toch niet zitten wachten tot het milieu drastische maatregelen neemt). Aan het eind van dit album zitten volgens mij drie tracks die wellicht gebruikt kunnen worden tijdens een afscheidsbijeenkomst. Op één van die drie (Everything Is Floating) hoor je Laurie Anderson met haar eigen, natuurlijke stem enkele regels zeggen die troost kunnen bieden. Het gaat over de periode nadat orkaan Sandy voorbij is getrokken en iedereen thuis de balans opmaakt. Wat is kapot, beschadigd. De twee ‘liedjes’ daaromheen leiden die tekst als het ware ‘in’ en ‘uit’. And after the storm I went down to the basement And everything was floating Lots of my old keyboards Thirty projectors Props from old performances A fiberglass plane motorcycle Countless papers and books And I looked at them floating there In the shiny dark water, dissolving All the things I had carefully saved All my life becoming nothing but junk And I thought how beautiful How magic and how catastrophic De cruciale woorden zijn (natuurlijk): beautiful, magic & catastrophic. Allemaal van toepassing op dood en overlijden van een geliefd iemand. Wellicht is ‘mooi’ minder van toepassing, maar dood hoort nu eenmaal bij het leven. Het is zeker een magisch gebeuren, want wat gebeurt er met iemand (en later onszelf) als we doodgaan. Track 27. We Head Out (1:50) instrumentaal Track 28. Everything Is Floating (1:59) spoken words Track 29. Gongs and Bells Sing (2:33) instrumentaal Pick your choice!
Eric Bogle - No man's land (197?) (6:17)	The Eric Bogle songbook : vol. 2 (Greentrax 1992)
	In het begin van de jaren zeventig heeft de Australische Schot Eric Bogle No man's land geschreven nadat hij verschillende oorlogskerkhoven in Noord-Frankrijk en België had bezocht. In het lied zit hij neer bij een van de eindeloze rij witte kruizen. Daar ligt ene private William McBride. Een jongen van een jaar of negentien die ook zinloos is gevallen voor koninkrijk, eer of God. In het lange lied komt hij tot de conclusie dat Wereldoorlog I zinloos was, dat er na deze oorlog nog andere zijn geweest, dat er nog meer zullen komen en dat er nog steeds onnodig jonge mensen sterven. Het lied is kortom een aanklacht tegen deze en alle oorlogen. Het lied bevat elementen die het wellicht geschikt maken voor begrafenis of crematie. De Nederlandse folkgroep Wolverlei heeft in 1980 een Nederlandse versie gemaakt. Zie hieronder.
Daniel C. Boling. It's his voice she hears (2013) (3:49)	Sleeping dogs (Berkalin 2013)
	Een volstrekt onbekende Amerikaanse singer-songwriter: C. Daniel Boling. Op zijn (late!) debuutplaat staat een ballad over een oude vrouw die terugblikt op haar huwelijk. Veertig jaar samen met een man, die alles was in haar leven. Om wie alles draaide. Maar die helaas kwam te overleven en haar eenzaam achterliet. It’s his voice she hears It’s his voice she hears She wept tears of joy On the day when he married her Doesn’t seem that long ago But it’s been forty years Since the night he first carried her In through their own bedroom door Except for that stint that he did in the army She hasn’t spent one night alone Now she moves in a daze trhough her daily routine Waiting for him to come home It’s his voice she hears in the hallway His step she hears on the stair Standing beside her like always But nobody’s there He’s still alive in her heart Where he’s been all of these years In her mind, every time there’s a sound It’s his voice she hears Her heart wept in silence Today when she buried him She can’t believe that it’s true Nothing seems real And she watched his friends carry him Now she’s not sure what to do Back in her seventies she lived by herself She simply can’t recall how Friends alsway say she looks young for her age But she doesn’t feel that way now It’s his voice she hears in the hallway His step she hears on the stair Standing beside her like always But nobody’s there He’s still alive in her heart Where he’s been all of these years In her mind, every time there’s a sound It’s his voice she hears
Ben Bullington. I've got to leave you now (2013) (5:04)	Ben Bullington (Eigen beheer 2013)
	Dit nummer heeft Ben Bullington zonder enige twijfel geschreven nadat zijn doodvonnis was getekend. Een zwanenzang. Voor zijn drie achterblijvende zonen. Strak opgezet: vier coupletten en een refrein. Geen moelijke woorden. Niet opstandig. Boos of teleurgesteld. Eerder iets zen-achtigs. Laconiek. Hij refereert aan een god en het christelijke gdeachtengoed, maar ik vermoed dat hij amper geloofde. Een soort ‘ietsist’ die hoopt dat zijn zonen ooit zullen ervaren dat hij op een bepaalde manier aanwezig zal zijn. Het lied is vooral een oproep om niet te treuren, maar door te gaan met leven. En – vooral dat – je ergens voor in te zetten. En ook doorlevend in het besef dat zij ooit ook aan de ‘beurt’ zullen zijn. Maar ondanks die woorden, hakt het er waarschijnlijk wel in. Als je naar dit liedje luistert met iemand voor ogen die onlangs eenzelfde vonnis heeft gekregen en zijn of haar kinderen moet achterlaten. I’ve got to leave you now Too many men are worst than rodents Too many kill with easy minds Just used to memorize a passage from a fabled god who’s hands we’re full of time Refrein Our souls might mingle in the aftertorch Like four friends smoking on a midnight porch I’ve always loved you the best, I knew how I’ve got to leave you now If you find yourself at peace, work to keep it if you find yourself in battle, carry one For savior life and flee the crazy captain who’s connection to this planet has all been gone Refrein I hope you have real love, in your future I hope you dance each month of may away And also put your shoulder to a purpose And leave this world a slighty better place Refrein Promise me, you won’t worry It’s probably like the time, ‘for I was born Make some waves out on the ocean With all the best inside you, my sons Refrein In 2015 verscheen het tiende album van Darrell Scott (10 : the songs of Ben Bullington). Die bevat louter covers van Ben Bullington songs.
Calexico - Blood flow (1998) (5:10)	The black light (City slang 1998)
	Een relatief lange song, met veel gesproken/gezongen woorden. Mysterieuze woorden en zinnen. Onduidelijk waar het liedje over gaat. maar er zitten beslist fragmenten in die zullen aanspreken. En niet te vergeten de gitaar die op zeker moment losbarst. Her eyes are closed now That final breath is near She lets go of my hand And I'm falling to A sea of tears en My heart in me wants To lie 'neath the waves of sorrow and tears Sink to the bottom and linger there The rest of my years
Carter family - When I'm gone (1930) (3:02)	Worried man blues, 1930 (Rounder 1995)
	Om de een om andere reden is the Carter family bekend en tegelijk onbekend. Iedereen die iets van de geschiedenis van de populaire muziek afweet noemt hen als een zeer belangrijke, invloedrijke groep. Maar het rare is dat hun muziek zelden tot nooit gedraaid wordt op de radio of in een televisieprogramma voorbijkomt. Terwijl juist de muziek van deze groep die in het eind van de twintiger jaren opkwam zo tijdloos, maar vooral nog steeds zo fris en 'nieuw' klinkt. Juist hier gaat de stelling op dat alle muziek die je voor het eerst hoort nieuw is. In beide liedjes spreekt de dode tot de achterblijvers. De tekst is heel eenvoudig en kort: You're gonna miss me when I'm gone O I know you will miss me when I'm gone You're gonna miss me by my walk You're gonne miss me by my talk O I know you will miss me when I'm gone In het volgende couplet rijmt "song' op "all day long'.
Carter family - Will you miss me when I'm gone (1928) (3:15)	Anchored in love, 1928-1929 (Rounder 1993)
	Het refreintje is heel simpel: Will you miss me (miss me when I'm gone) En er zijn drie coupletten. Meer is er niet nodig voor een geslaagd liedje. When death shall close these eyelids And this heart shall cease to be And they lay me down to rest In some flowery bound retreat Perhaps you'll plant a flower On my poor, unworthy grave And come sit alone beside me When the roses nod and wave When these footsteps ne'ver are heard And these lips are pale and cold In a winding sheet of daisies This frail body you'll enfold
Johnny Cash. Four strong winds (2006) (4:34)	American V : a hundred highways (American 2006)
	In zijn laatste levensjaren heeft Johnny Cash veel liedjes van anderen opgenomen. Producer Jack Rubin liet Cash met zijn karakteristieke stem de meest uiteenlopende songs inzingen. Na zijn dood heeft Rubin met een stel muzikanten de muziek opgenomen. Het vijfde album in de reeks American recordings bevat liedjes die allemaal over dood gaan. Niet omdat die liedjes op zich over dood gaan maar de luisteraar realiseert zich steeds dat Cash dood is. Dat hij in het harnas is gestorven. Dan krijgen bepaalde woorden en zinnen een andere betekenis. Ieder zal een ander nummer van dit album wellicht ooit voor een begrafenis of crematie kunnen gebruiken. Hier wordt gekozen voor Four strong winds van ene Ian Tyson. Een liedje dat Neil Young reeds in in 1978 op zijn Comes a time album opnam. In het liedje realiseert de hoofdpersoon zich dat sommige dingen zullen blijven bestaan: de wind uit vier richtingen, de zee met haar eb en vloed en dat als het in het leven tegenzit je toch verder moet ("come what may"). Inderdaad, een waarheid als een koe, maar juist op zo'n middag maar al te waar. In het liedje zullen ook mensen die gelovig zijn berusting vinden. De hoofdpersoon belooft uit te kijken naar het weerzien. Na de dood, in een andere wereld, een andere omgeving. Four strong winds that blow lonely Seven seas that run high All those things that don't change come what may The good times are all gone Then I'm bound for movin' on I'll look for you if I'm ever back this way.
Eva Cassidy - Fields of gold (1996) (live) (4:57)	Live at Blues alley (Blix street 1998)
	Het verhaal van Eva Cassidy is wellicht bekend. In 1996 overleed Eva Cassidy op 33-jarige leeftijd (huidkanker). Vijf jaar later werd de verzamelcd Songbird een groot succes. Vervolgens werden nog meer verzamelcd's op de markt gebracht. Haar mooiste studio-plaat is Live at Blues alley, de naam van een "zaaltje" in Washington. Daar zong ze op 2 en 3 januari 1996. In november van dat jaar stierf ze. Tijdens het concert in Blues alley zong ze bekende nummers van grote namen (Irving Berlin, T-Bone Walker, Paul Simon, Curtis Mayfield, Johnny Mercer, Al Green, Pete Seeger en Sting). Hoogtepunt van dit prachtige live-album is haar versie van Sting's Field of gold. Een liedje met een troostrijke tekst. Wellicht iets voor een droevige bijeenkomst als er teruggekeken moet worden op mooie tijden. Maar die mooie momenten nemen ze ons niet meer af. Los van de tekst is vooral de stem van Eva Cassidy bijzonder. When we walked in fields of gold
Vic Chesnutt. Debriefing (2007) (8:27)	North star deserter (Constellation 2007)
	When I stop breathing and my poor old heart finally gives out I will spend eternity debriefing, debriefing, debriefing, debriefing When I deplete the funds and they’re forced to pull the plug chisel on my tombstone debriefing, debriefing, debriefing, debriefing
Eric Clapton. Let it grow (1974) (4:59)	461 Ocean boulevard (RSO 1974)
	Op 461 Ocean boulevard herpakte Eric Clapton zich. Hij had zware jaren achter zich en schreef voor dit album enkele “luchtige” songs, waarvan enkele zelfs de top veertig-lijsten haalden. Zonder het zelf te weten heeft hij in Let it grow een begrip aangestipt dat pas een jaar later door de Amerikaanse psycholoog Mihaly Csikszentmihalyi voor het eerst wetenschappelijk werd geponeerd, nl. het begrip flow. Een toestand waarin iemand geraakt die intensief met iets bezig is. Een toestand die vaak bereikt wordt door intensief met een hobby of gewoonweg werk bezig te zijn. Klik hier voor het lemma in de Nederlandse wikipedia. In Let it grow staat iemand op een kruispunt, hij probeert de tekenen te herkennen om te kunnen bepalen welke kant op te gaan. het is een liefdesliedjes, maar als je er met andere ogen naar kijkt dan is de tekst ook bruikbaar op een crematie of begrafenis. Kernregels zijn: let it grow, Let it blossom, Let it flow. Laat het groeien, laat het bloeien én laat het gaan. Laat het wegvloeien. Geef “het” over aan de natuur. Verzet je niet. Flow heeft in dit liedje drie betekenissen: wegvloeien, het bereiken van een staat van “flow” en je overgeven aan iets dat groter is dan jezelf, nl. de Dood.
Guy Clark - Desperados waiting for the train (1975) (4:30)	Old no. 1 (RCA 1975)
	Een van de bekendste liedjes van Guy Clark over zijn bezoeken aan een oude man die niet lang meer te leven heeft. Oude mannen waarin nog steeds "doorschijnt" dat ze ooit sterke mannen waren. Een poging de onttakeling van de mens in woorden te vatten. Maar wel met achting en respect. Iets in de trant van Gert Timmermans met diens "Ik heb eerbied voor jouw grijze haren", maar dan heel anders. In een Americana-stijl toen Americana nog niet bestond en het gemakshalve c&w werd genoemd.
Guy Clark - The Randall knife (1995) (5:31)	Dublin blues (Elektra 1995)
	In dit liedje bezingt Guy Clark zijn vader en het mes dat hij van hem heeft geërfd. Een mes dat in zijn leven een belangrijke plek innam. Dus nam Guy het mes toen zijn spullen verdeeld werden. And when we got back to the house They asked me what I wanted Not the law books, not the watch I need the thing he's haunted My hand burned for the Randall knife There in the bottom drawer And I found a tear for my father's life And all that it stood for
Bruce Cockburn - No footprints (1979) (5:38)	Dancing in the dragon's jaws (True North 1979)
	Van Bruce Cockburn is bekend dat hij gelovig is. Hij is echter geen fundamentalist, maar eerder iemand die zoals veel Nederlanders in "iets" gelooft en zich inzet voor zijn naasten. Hij is begaan met de wereld en weet in dit liedje iets te pakken van de schoonheid van die wereld. Die wereld zullen we echter allen eens moeten verlaten. En we zullen allen op de een of andere onze "voetstappen" achterlaten. Hij spreekt hier echter niet de frase van de voorgangers in de kerk uit dat we na onze dood eeuwig zullen voortleven. Hij is iets bescheidener door te zeggen dat we welsiwaar voetstappen zullen achterlaten maar dat die geleidelijk zullen vervagen. In de relatief lange song komt op zeker moment een gitaarsolo voor die deze woorden van Cockburn extra benadrukken. Cockburn weet dit liedje ook perfect te laten eindigen: langzaam uitsterven.
Elvis Costello - Couldn't call it unexpected #4 (1991) (3:49)	Mighty like a rose (Warner 1991)
	De meeste teksten van Elvis Costello zijn duister en moeilijk te interpreteren. Dat geldt zeker voor dit liedje. Enkele regels maken het echter geschikt. Een tweede reden is de begeleidingsband en de sfeer van de muziek: slepend, traag, New Orleans, up tempo en droef tegelijk. Above her head a portrait of her father The wilted favour that he gave her still fastened to the frame en The sudden chill where lovers doubt there immortality en Describing a picture of eyes finally closing As you sometimes glimpse terrible faces in the fire en Please don't let me fear anything I cannot explain I can't believe, I'll never believe in anything again
Elvis Costello. The birds will still be singing (1993) (4:27)	The Juliet letters (Warner 1993) met Brodsky quartet
	In december 2007 verscheen in het Engelse Mojo een interview van Phil Sutcliffe met Elvis Costello. Daaruit het volgende citaat: PS: An interviewer once asked your dad for his favourite song of yours and he gave a surprising answer, The birds will still be singing, from The Juliet letters – he said he wanted it for his epitaph. EC: I wrote it after I was in a car crash – the closest I’ve come to dying. PS: Well, of course, I think he meant it positively because the chorus goes “Banish all dismay/Extinguish every sorrow/If I’m lost or forgiven/The birds will still be singing”. EC: I am very optimistic. I’m a sceptic, but not a pessimist. Despite my doleful-looking face. When I was an altar boy I used to do funerals, you know. I lived too far to do weddings so I did funerals Banish all dismay Extinguish every sorrow Eternity stinks, my darling. That’s no joke Don’t waste your precious time pretending you’re heartbroken There will be tears and candles Pretty words to say Spare me the lily-white lillies With the awful perfume of decay Banish all dismay Extinguish every sorrow If I’m lost or I’m forgiven The birds will still be singing
Crowded house. She goes on (1991) (3:15)	Woodface (Capitol 1991)
	In Het plaatjesboek van Leo Blokhuis (Ambo, 2007) bespreekt deze muzieklijsfanaat voor de tweede keer op rij een vijftiental liedjes uit de muziekgeschiedenis. Liedjes die vaak door meerdere artiesten en groepen zijn opgenomen. In elk hoofdstuk voegt hij een muzieklijstje toe met daarin een tiental tracks. In hoofdstuk 8 (You’ll never walk alone) voegt hij het muzieklijstje De 10 mooiste begrafenisliedjes toe. Geen van die tien liedjes wordt op deze site genoemd. Wat eens te meer bewijst dat je met muziek alle kanten opkan. Dit nummer, She goes on van Crowded house staat bij hem op nummer 4. Onderaan deze pagina staat de volledige top tien.
Miles Davis. Time after time (1985) (3:41)	You're under arrest (CBS 1985)
	Een instrumentaal nummer. Een cover van een liedje van Cyndi Lauper. Verscheen in 1983 op haar debuutplaat She’s so unusual. Miles Davis heeft het nummer naar zich toegetrokken. En er een ‘universele’ ballade van gemaakt. De tekst doet er niet toe. Slechts een troostende en tegelijk opgewekte trompet.
Skeeter Davis - The end of the world (1962) (2:35)	RCA country legends (RCA 2001)
	Skeeter Davis is binnen het c&w genre een redelijk grote naam. Ze heef in 1962 een monsterhit gehad in de "normale" popcharts met The end of the world. Om dit lied op een begrafenis of crematie te kunnen draaien dien je creatief naar de tekst te kijken. Het liedje is overduidelijk een liefdesliedje. Een relatie is voorbij. De hele wereld ligt aan scherven. Degene die verlaten is snapt niet dat het normale leven gewoon doorgaat. Terwijl er zo'n ramp is gebeurd. Why does the sun go on shining? Why does the sea rush to shore? Don't they know it's the end of the world, `cause you don't love me anymore? Why do the birds go on singing? Why do the stars glow above? Don't they know it's the end of the world? It ended when I lost your love. I wake up in the morning and I wonder why ev'rything's the same as it was. I can't understand, no I can't understand, how life goes on the way it does! Why does my heart go on beating? Why do these eyes of mine cry? Don't they know it's the end of the world
Neil Diamond - Create me (2005) (4:10)	12 songs (American 2005)
	In het najaar van 2005 kwam Neil Diamond na jaren afwezigheid verbazend sterk terug met het album '12 songs'. Aangespoord door Rick Rubin schreef hij 12 nieuwe liedjes. Create me is een liefdesliedje waarvan de kern is dat twee personen elkaar a.h.w. maken, creëren. Het samenkomen van twee geliefden leidt tot iets wat daarvoor niet bestond. In de tekst zitten woorden en zinnen die juist tijdens een crematie of begrafenis extra betekenis zullen krijgen: Days break nights fall Each one the same I wait behind a wall To hear you call my name Create me Breathe your life into my soul And know the greatest story told Is you and I and how we tried And how we won and what you've done Create me How many seasons have we endured? How many fields yet to plow? Know that my destiny is tied to yours Just need to trust me; our destiny is now Create me Lift me up and give a meaning To a dream that I've been dreaming, endlessly It comforts me to see you there There you are; we've come so far
Björn van der Doelen. Rust (2017) (5:14)	De cowboy, de outlaw, de sheriff en de hoer (Val allemaal maar kapot, ik doe het zelf records 2017)
	Op zijn derde cd staat dit pareltje, met een zeer wrange bijklank. Het gaat over een jonge vrouw (een meske) die vader en moeder heeft verloren en er nu alleen voor staat. Vader noch moeder zal er zijn bij bijzondere momenten als huwelijk of geboorte. De muzikale bijdrage van pedalsteel speler Mathijs Leeuwis maakt het een echte tearjerker. Enkele regels uit dit bijzondere liedje, een parel. Geen vader meer die oe zegt wa te doen Geen moeder meer veur wa troost en veur een zoen Gans alleen mee zoveul mensen om oe heen. Maar das veuls te vroeg veur een meske zoals gij Nog zo jong en nou al zoveul kwijt Das niet goed, zo is ’t nie bedoeld En thuis, komde gij pas thuis As gij oew ogen sluit En rust vinde gij ooit rust In de armen van een man die oe ’s ochtends wakker kust En ik vraag me af as gij straks trouwen gaat Of as dien ooievaar in oew veurtuin staat Ik weet allang, dan denkte aan jullie mam Artikel: ‘dan denkte aan jullie mam’ (oktober 2018)
John Dowland - Now o now (Hilliard ensemble) (1988) (4:43)	Ayres (EMI 1988)
	John Dowland is een Engels luitspeler en componist die rond 1600 leefde en bekend staat als "the king of melancholy". Of die benaming bestaat valt te betwijfelen maar had hij in onze tijd geleefd dan zou zo'n etiket wellicht op hem zijn geplakt. Alhoewel Nick Drake of Townes van Zandt ook veel kans zouden maken op zo'n benaming. Hoe dan ook: zijn werk is overwegend melancholisch van karakter. Indien u op zoek bent naar melancholische, instrumentale muziek dan zou u op zoek moeten gaan naar Lachrimae or Seaven Teares (uit 1604) (gespeeld door Fretwork op Virgin classics uit 1989). In september 2006 verzorgde de Zweede zangeres Anne Sofie von Otter een concert in Vredenburg. Tijdens dit optreden zong ze versterkt (plugged) werk van de twee mannen die alle Abba-songs hebben geschreven. Tijdens haar derde toegift zong ze één liedje "unplugged". De recensent van De Volkskrant noemde het de maandag er na "een volksliedje". Daar heeft hij op zich gelijk in want dit liedje is door de eeuwen a.h.w. losgezongen van de oorspronkelijke schrijver. Dat was dus John Dowland. En het ging om Now o now. Op deze cd wordt Now o now gezongen door het Hilliard ensemble. Traag, slepend, langdurig. Het lied gaat over het afscheid moeten nemen, dat dat zwaar is, dat vreugde die er ooit was is vervlogen, dat droeve wanhoop iemand doet voortwankelen enzovoorts. Kortom: zware woorden, die zo eindigen: Never shall affection die.
Nick Drake - Day is done (1969) (2:22) en Fruit tree (1969) (4:42)	Five leaves left (Island 1969)
	Inmiddels wordt Nick Drake door gerenommeerde musici en popjournalisten geschaard onder het lijstje van de allergrootsten. Daar zag het in het begin van de jaren zeventig niet naar uit. Zijn naam en de erkenning van de schoonheid van zijn werk begon pas in het begin van de jaren tachtig te groeien. Zijn debuutalbum, Five leaves left, bevat tien liedjes die allen op zich in aanmerking komen om te draaien op een begrafenis of crematie. Als er een woord is dat zijn werk moet kenschetsen dan is het melancholie. Of weemoed. Hieronder enkele citaten: When the day is done Down to earth then sinks the sun Along with everything that was lost and won When the day is done When the party's through Seems zo very sad for you Didn't do the things you meant to do Now there's no time to start anew Now the party's through Fruit tree bevat filosofische bespiegelingen en zal mensen in de zaal aanzetten om na te denken over de overlevende maar vooral ook over hun eigen eindigheid. Het biedt een glimp op de oneidigheid. Fame is but a fruit tree So very unsound It can never flourish Till its stalk is in the ground So men of fame Can never find a way Till time has flown Far from their dying day. Forgotten while you're here Remembered for a while Life is but a memory Happened long ago. Theatre full of sadness For a long forgotten show Seems so easy Just to let it go on by Till you stop and wonder Why you never wondered why.
Bill Fay. The coast no man can tell (2012) (3:07)	Life is people (Dead oceans 2012)
	Dé plaat van 2012 werd gemaakt door een Engelse muzikant van rond de 70 jaar die zijn laatste ‘échte’ plaat in 1971 uitbracht. UItgekostst door de muziekindustrie. Maar die ’s avonds na zijn werk (straatveger, zweminstructeur) liedjes bleef schrijven en voor eigen gebruik opnemen. Een jonge (succesvolle) Amerikaanse producer had hem leren kennen door lp’s van zijn vader. Deze Joshua Henry nam in 2011 met Bill Fay contact op. Om een plaat te gaan maken. Dat leidde tot Life is people. Verscheen in september 2012 en werd door veel muziekcritici (en niet de minsten) meteen herkend als een klassieker. Het slotnummer is meer dan geschikt voor een begrafenis of crematie. Ieder van ons is op weg naar die kust. Bill Fay is gelovig, niet fanatiek. Hij heeft meer een groot ontzag voor de natuur (god’s work) maar wil niemand bekeren of overhalen aan te sluiten. Het nummer eindigt op de studio-opname met een lange cello-solo. Verder alleen piano + voice. Een ander nummer van deze cd komt ook in aanmerking voor dit soort gelegenheden: The never ending happening It’s time to leave and say goodbye At least for now You fought the battle most of your life And you’re still fighting now Soon you’ll be leaving for the coast But it’s a coast no man can tell It’s the end of life on this earth And my brother, I deeply fare you well You will always stay in my heart As I hope I will in yours Until that day we walk through the fields When all of God’s promises are fullfilled Soon you’ll be leaving for the coast But it’s a coast no man can tell It’s the end of life on this earth And my brother, I deeply fare you well Artikel: Troostrijk? – All I ask of you / is forever to remember me / as loving you (mei 2016)
Bill Frisell & Robin Holcomb - The end of the world (1997) (3:32)	Nashville (Nonesuch 1997)
	Bill Frisell wordt meestal neergezet als een fusion jazzgitarist. Maar hij is veel meer. Een belangrijkere karakteristiek is dat hij systematisch op zoek is naar Amerikaanse muziek. Hij vertolkt bestaande "songs" uit verschillende muziek-"werelden" (jazz, blues, folk, klassiek, c&w enzovoorts) of hij componeert eigen 'Amerikaanse' nummers. Het album Nashville is overduidlijk zijn manier om country & western te pakken. Er staan slechts drie covers op dit album. Omdat Frisell niet kan of wil zingen werkt hij op dit album samen met de redelijk onbekende Robin Holcomb. Zie de opmerkingen bij Skeeter Davis die het lied van Arthur Kent en Sylvia Dee als eerste uitvoerde. In de versie van Frisell zijn naast de karakteristieke stem van Holcomb gitaar, mandoline en banjo nadrukkelijk aanwezig. Het wordt daardoor een bluegrass-song.
Eliza Gilkyson - Requiem (2005) (3:52)	Paradise hotel (Red house 2005)
	Tekst volgt
Peter Hammill. Four pails (1986) (4:26)	Skin (Fie! 1986)
	Van deze Engelse popmuzikant is bekend dat hij in zijn jonge jaren enkele jaren natuurkunde heeft gestudeerd. In zijn teksten voor zijn groep Van der Graaf (generator) en in zijn solowerk zijn daarvan vaak sporen terug te vinden. In dit nummer gaat hij in op de sterfelijkheid, de menselijke ziel en of er een God is. Hij gaat het gedachten-experiment aan om zijn geliefde terug te brengen tot vier emmers water met daarin opgelost een klein zakje zouten. Maar dat gezegd hebbend komt het echte dilemma. Als iemand doodgaat die je liefhebt, iemand die je na staat en je staat aan de baar van die emmers water dan zit je als rationalistisch ingesteld persoon met dilemma’s die Hammill in de slotzinnen aldus verwoordt: Now that sounds so odd – once I would have preached it brightly. Now questions appear I rationally can’t ignore … Nothingness of God, which of them seems more unlikely? Once I would have answered clearly – now I think I’m nearly sure
Emmylou Harris - Sweet old world (1995) (5:06)	Wrecking ball (Elektra 1995)
	Muziekkenners noemen vaak Wrecking ball als hét album van Emmylou Harris. Het is in ieder geval een typisch Emmylou-album. Ze zingt hier twaalf nummers van uiteenlopende bekende en minder bekende songwriters. En vertolkt die nummers zodanig dat het haar songs worden. Op dit album staan eigenlijk nog twee andere kandidaten voor een rouwgelegenheid (Another grain of sand van Bob Dylan uit de tijd dat hij iets met de Heer had en All my tears van Julie Miller, inderdaad de vrouw van Buddy Miller). Sweet old world is een perfecte song voor een gelegenheid waar gerouwd wordt om iemand die dood is gegaan door eigen schuld. Het liedje kan beslist anders geïnterpreteerd worden maar de song van Lucinda Williams refereert overduidelijk aan iemand die de hand aan zich zelf heeft geslagen en this good old world vaarwel heeft gezegd. Didn't you think anyone loved you? Onder de muzikanten bevinden zich Daniel Lanois, Steve Earle én Lucinda Williams. The breath from your own lips The touch of fingertips A sweet and tender kiss The sound of a midnight train Wearing someone's ring Someone calling your name Somebody so warm Cradled in your arms Didn't you think you were worth anything? See what you lost when you left this world This sweet old world What you lost when you lost this world This sweet old world
Ernst Jansz - Luna Luna mijn (2006) (3:20)	Molenbeekstraat (V2 2006)
	Dit is zo'n liedje dat troost én hoop biedt. Hoe nodig tijdens momenten van rouw. Hij refereert aan goede én slechte dingen die zijn geweest. Maar vooral die zullen (moeten) blijven komen. Ook voor de achterblijvers. De moraal van dit liedjes is anders geformuleerd: jullie rouwen nu wel, maar het leven kent ook vele mooie momenten. Maar eens komt de dag dat het (even) wat minder gaat. Dat is prima, het hoort bij het leven, zolang er iemand is die naast je staat. Op dit album staan twee andere liedjes die wellicht ook "iets" hebben: Molenbeekstraat (over het lege huis dat achterblijft als de ouders zijn gestorven) en De tijd van appelbomen (dat het nooit meer wordt zoals het was).
Eilen Jewell. Sea of tears (2009)	Sea of tears (Signature sounds 2009)
	There’s only one constant in this old world And that’s nothing ever stays the same Someday my life will be over And no one will remember my name Zo begint het eerste nummer van de cd Sea of tears van de Amerikaanse Eilen Jewell. Eén van de topplaten van 2009. In Rain roll in wordt duidelijk dat de 28 jaar oude zangeres een redelijk laconieke opvatting over de dood heeft. Je zult niet lang herinnerd worden. Een opvatting die op veel begrafenissen of crematies door nabestaanden wordt bestreden. Hij of zij zal voortleven. De overledene is wel dood maar zal voortleven zolang iemand nog eens aan hem of haar denkt. Eilen Jewell gelooft daar niet zo in. Net zo min als in 1966 de jonge Townes Van Zandt in zijn Black crow blues. De Belgische bard Lieven Tavernier vertolkt de mening in Niet voorbij dat de overledene wél voortleeft in zijn of haar nabestaanden.
Eleni Karaindrou - filmmuziek Ulysses' gaze (1995)	Ulysses' gaze (ECM 1995)
	Bent u op zoek naar instrumentale muziek met een smartelijk, melancholisch karakter dan zou u eens moeten luisteren naar muziek die door de Griekse Eleni Karaindrou wordt gemaakt voor de films van de Griekse regisseur Theo Angelopoulos. Overheersend zijn hier strijkinstrumenten (viool, cello) en de accordeon. Karaindrou en Angelopoulos hebben meer samengewerkt (Eternity and a day, The weeping meadow). Karaindrou heeft ook muziek geschreven voor een toneelbewerking van de Trojaanse vrouwen van Euripides. Daarin wordt gezongen. Door vrouwen uiteraard. In het Grieks. Op dat album zitten ook fragmenten die wellicht voor een begrafenis of crematie geschikt zouden kunnen zijn. Een andere componist die zeer melancholische, instrumentale muziek heeft geschreven is Heinrich Ignaz Franz Biber (1644-1704). Kijk vooral uit naar de cd Unam ceylum op ECM (2002). Zowel op Ulysses' gaze van Karaindrou als op Unam ceylum van Biber is violist John Holloway de belangrijkste muzikant.
Peter Koene. Afscheid (2012) (2:39)	De toren (en andere liefdesliedjes) (Eigen beheer 2012)
	Nu is het echt voorbij, je kunt nu rustig gaan Je was hier niet voor niets, daar kun je van op aan Over wonen, werken, geld en goed en al die aardse zaken hoef jij je vanaf nu totaal geen zorgen meer te maken Het is goed. Wij hebben jou ontmoet, dat was van groot belang Wij zullen dat onthouden, wees daarvoor maar niet bang De indruk die jij achterliet zal onuitwisbaar blijken Jij was uniek en dus met niemand ooit te vergelijken Het is goed. Je stem is nu verstomd, je ogen zijn nu dicht Je lichaam wordt weer stof, je ziel gaat naar het licht Maar in ons allemaal zal jij voor altijd verder leven En wij zijn dankbaar voor het moois dat jij ons hebt gegeven Het is goed. Klik hier voor een artikel over dit kleinood.
Leo Kottke - You tell me why (1973) (3:58)	Ice water (Capitol 1974)
	Leo Kottke staat vooral bekend als een excellent gitaarspeler maar hij heeft ook een goede neus voor goede liedjes van anderen. Zoals You tell me why van Ron Elliot over een man die een vrouw heeft verloren en door een vriend bemoedigend wordt toegesproken. Regels die voor zichzelf spreken: You tell me that I must not cry You tell me all good things must die You ask me wht I get upset You tell me that I will forget Tell me why You tell me I won't be blue for long You say I'll find a love that's strong You tell me she was not for me That's just the way love's got to be Tell me why You tell me I will find a way Tomorrow won't be like today You tell me life was meant to be One-third good two-thirds misery Tell me why You tell me that I must not cry You tell me all good things must die You ask me why I get upset You tell me that I will forget
Kronos quartet + Mahsa Vahdat. Vanishing lines (2019) (5:25)	Placeless (Kirkelig kulturverksted 2019)
	Het Amerikaanse Kronos (strijk) quartet is al ruim veertig jaren actief bezig om nieuwe muziek en nieuwe namen naar voren te schuiven. Op meer dan veertig cd’s komen tientallen vaak volstrekt onbekende componisten, musici en zangers voor. In 2019 verscheen op het Deense label Kirkelig Kulturverksted een cd met twee Iraanse zangeressen. De zusjes Mahsa en Marjan Vahdat. Beide dames zijn in hun eigen land grote namen. Voor deze cd heeft Mahsa veertien gedichten op muziek gezet. Het Kronos quartet speelt die muziek en beide dames zingen die liedjes; solo of samen. Het hoogtepunt is wat mij betreft track 8, Vanishing lines met een tekst van een beroemde Perzische dichter uit de veertiende eeuw. Die vertaling is in het cd-boekje opgenomen. Een cryptische tekst over de liefde. Logisch want als je informatie over Hafez gaat zoeken wordt je al snel duidelijk dat hij zeer gesloten teksten schreef. Gelukkig doet dat er hier niet, of amper toe. Het gaat om de kracht van de muziek, én de zang van Mahsa. Magisch en volgens mij zeer geschikt om tijdens een begrafenis of creamtieplechtigheid te laten horen. Zonder enige twijfel dwalen de gedachten van de aanwezigen vanzelf weg naar de dierbare overledene. Ik zou van tevoren wél benadrukken dat de toehoorders geen moeite moeten doen om te begrijpen wat er gezongen wordt. Zeg maar dat het een soort liefdesgedicht is. Artikel: Placeless – sereniteit en weemoed (september 2019)
Brenda Lee - Losing you (1963) (2:30) en The end of the world (1963) (3:06)	Let me sing (Ace 1963)
	Brenda Lee was in de tweede helft van de jaren vijftig een grote ster die reeds op zeer jonge leeftijd grote hits scoorde. Brenda Lee is een typisch voorbeeld van de zangers en zangeressen uit die jaren die liedjes van anderen vertolkten. Pas in het begin van de jaren zestig gingen meer en meer artiesten hun eigen liedjes schrijven. Op het album Let me sing staan veel bekende songs (Night and day, Break it to me gently en You're teh reason I'm living). Brenda Lee vertolkt hier een versie van The end of the world (kort nadat Skeeter Davis met dit lied een monsterhit had gescoord). Zie Skeeter Davis en Bill Frisell op deze pagina voor opmerkingen over dit liedje. Losing you van dit album was een redelijke hit. Het is een liefdesliedje waarin de hoofdpersoon wordt verlaten. Ook hier dien je door de letterlijke tekst en betekenis te kunnen heen 'kijken' om het lied tijdens een begrafenis of creamtie te kunnen draaien. Muzikaal gebeurt er ook van alles. Met name de trompet speelt een belangrijke, "troostende" rol. Don’t sigh a sigh for me Don’t ever cry for me This is goodbye for me I know we’re through I’m Losing you Love sang it’s song for me Then things went wrong for me Nights are too long for me Because I’m losing you Our love and our devotion Were deep as any ocean Then one day like the tide you began to change And you became a perfect stranger Someone is holding you Sharing the lips I knew I can’t believe it’s true That I am losing you I can’t believe it’s true That I am losing you
Gerard van Maasakkers - Jehan (2000) (4:49)	Pas op de plaats (Music & Words 2000)
	Dit lied zal binnen Brabant inmiddels redelijk bekend zijn. Het is een poging van Gerard van Maasakkers zijn vader Jehan en moeder Marietje te portretteren. Spreekzeggend/zingend verbindt hij elementen uit hun leven met datgene wat vader en zoon door de jaren, ondanks alles, bond: de muziek. En dan met name het geluid van een bugel. Die vader bespeelde in de lokale harmonie. Het geluid dat er altijd was omdat vader voor zijn embouchure steeds moest oefenen. Het geluid van de bugel heeft iets troostends en maakt zachter wat hard is. Dat geluid is in dit relatief lange liedje nadrukkelijk aanwezig. En velen zullen verzuchten: "Was er maar zo'n liedje maar voor mijn vader of moeder!"
Guus Meeuwis. Tranen gelachen (2007) (3:22) en Genoten (2007) (3:30)	Hemel nr. 7 (EMI 2007)
	Twee halen is hier zeker op z’n plaats. Streekgenoot Guus Meeuwis is grote broer Gerard van Maasakkers in verkoopcijfers en bezoekcijfers inmiddels ver voorbij gestreefd. Artistiek gezien is het waarschijnlijk andersom. Beide liedjes van Guus Meeuwis zijn tijdens een crematie- of begrafenisplechtigheid zeer to the point. Maar het ligt er iets té dik bovenop. Ik heb tranen gelachen Onnozel gedaan En tenslotte tevreden Het licht uit gedaan (Met in een van de coupletten de onsterfelijke zin: Met zonder jas stap ik naar buiten) Voor ik verder ga En dat je me vergeet Wil ik dat je weet Ik heb genoten Genoten Van jouw liefde, je vriendschap en van jou Ik heb genoten Genoten Ik heb genoten van jouw liefde Genoten van jouw vriendschap en van jou
Neerlands hoop - En als je de dood niet kent (1971) (1:05)	Neerlands Hoop in Panama (EMI 1971)
	Freek de Jonge en Bram Vermeulen hebben als Neerlands Hoop naast verhalen, grapppen en satire ook veel liedjes gemaakt. Dit superkorte liedje is zeer geschikt voor mensen die op zoek zijn naar een filosofische, spirituele tekst los van elk geloof of richting. De tekst gaat als volgt: En als je de dood niet kent Dan kun je eigenlijk niet leven Want dood dat zul je eeuwig zijn En het leven duurt maar even
Danny O'Keefe - Just Jones (1977) (3:23)	American roulette (Warner 1977)
	De Amerikaanse singer-songwriter Danny O'Keefe is niet erg bekend maar heeft in zijn carrière die in het begin van de jaren zeventig startte toch menig bijzonder lied geschreven (Good time Charlie's got the blues, The road - in de versie van Jackson Browne op Running on empty). Just Jones is afkomstig van het album American roulette. In nummer 5 van het tweemaandelijks verschijnende muziekblad Heaven schreef hoofdredacteur Eric van Domburg Scipio (wat een naam) onlangs een lang artikel over deze marginale artiest. Op internet is een lang interview met de man te vinden. Uir dat interview de volgende quotes (in het Engels). One of your songs that has long haunted me is "Just Jones" (from the 1977 Warner Bros. album American Roulette). The voice is a marvelous instrument so is the heart and brain so's the fire and so's the wind and especially the rain Was that about a particular person, or more about a general feeling you were trying to convey? There are masks that you use. My father's definitely in it, although it isn't about him. It's about the emotion of his death, but I don't know if I succeeded with that song as well as I'd have liked. It was also about the older couple, looking up at the ceiling, not being able to speak to each other. That was Jones in the song, looking down at me, not being able to speak to me. It's that inability to communicate that walls us off from ourselves and others. My daughter, on her graduation, recited a piece from Tennessee Williams' Orpheus Descending: "Take me up to Cypress Hill in your car, and we'll listen to the dead people talk. And they do talk up on Cypress Hill--they chatter like birds. All they say--the only advice they have to give--is 'Live. Live. Live.'" Sounds simple, don't it? If you're only waiting for death to reveal the wonderfulness of what's waiting for you, then you're not alive.
Anne Sofie von Otter - April after all (2001) (2:49)	For the stars (met Elvis Costello) (Deutsche Grammophon 2001)
	Ron Sexsmith verstaat de kunst clichés zodanig in een song te verweven dat er iets bijzonders tot stand komt. Hij neemt een Engels gezegde (it´s raining cats and dogs), laat die denkbeeldige regen neerdalen op plannen die we in ons leven hebben en komt dan tot de voor de hand liggende uitsmijter dat er andere dagen zullen komen. Het is per slot van regen april en in die maand valt nu eenmaal af en toe regen. Of zoals T.S. Eliot het ooit verwoorde: april is the cruelst month. Dit lied is tegelijkertijd melancholisch (somber, gloomy, donker) als opgewekt (maar niet de geforceerde variant, eerder laconiek). Liefste, wat er ook gebeurt: er zullen altijd buien blijven vallen, dat hoort nu eenmaal bij het leven, maar die zullen overtrekken. It's really coming down Raining cats and hounds It's falling on parades And on the plans we made But there'll be other days And things will turn our way The rain has got to fall It's April after all Even the longest night Will lead you to daylight It's the way May leads to June And it's how I've come to you The world goes spinning round Life goes up and down And rain is bound to fall It's April after all They'll be other days Darling come what may The rain has got to fall It's April after all Tears are bound to fall It's April after all
Overstekend wild - Danse macabre (1992) (6:00)	Onze jongens (Munich 1992)
	In dit lange lied blikt een vrouw terug op haar zwangerschap die leidt tot de geboorte van een jongetje "dat gedoemd was voor het graf". Een harde, poëtische tekst begeleidt door een schrijnende viool (Rens van der Zalm) en cello. Gespeeld door de fine fleur van de Nederlandse folkwereld. Geschreven en gezongen door Frans Smulders, de voorman van de groep Wolverlei. Een lied waarbij de tranen gemakkelijk komen. Bijzonder is ook dat dit lied door een man wordt gezongen. O wat lig je hier stil mijn klein jochie. Het is nou lang niet zo kil meer als voorheen. Je ogen staren rustig en tevreden. En ze staren nooit meer flets langs me heen. Voor een uitweg heb ik dagenlang gebeden. Maar geloof me, voor ons is er maar een. Negen maanden lang moest ik je draaien. Negen maanden lang was je van mij. Negen maanden vol berusting en vol vragen. En ze gingen veel te langzaam voorbij. Maar ik verdroeg het steeds en zelfs zonder klagen. En ik voelde je groeien in mij. Maar toen je kwam is er iets in mij gebroken.
Alex Roeka - Vechten tot het eind (2001) (4:18)	Wolfshonger (Raaf 2001)
	Jij met je rode mond, je springend haar. Ik met mijn malend hoofd van rare dingen zwaar. Jij, die langs de zee wilt lopen, door de duinen ’s morgens vroeg. En ik die alleen maar weg wil kruipen, steeds dieper in de kroeg. Wij zijn licht en donker, dag en nacht altijd, Zon en maan, storm en stilte, de oude strijd. Laten we die beker drinken, steeds als hij verschijnt, Zoals het is, en vechten tot het eind. Jij met je sterke geest als een vuist gebald. Ik als een wankel kind, vlak voordat het valt. Jij die in je mooiste kleren wilt dansen op het feest. En ik die kwaad en aangeslagen zit te schransen als een beest. Wij zijn licht en donker, dag en nacht altijd, Zon en maan, storm en stilte, de oude strijd. Laten we die beker drinken, steeds als hij verschijnt, Zoals het is, en vechten tot het eind. Jij die gewoon wilt zijn, begrijpend en meegaand. Ik met mijn holle stem, die zich bijzonder waant. Jij met je beide benen als bomen aan de grond. En ik op mijn troon van dromen, koning van de stront. Wij zijn licht en donker, dag en nacht altijd. Zon en maan, storm en stilte, de oude strijd. Laten we die beker drinken, steeds als hij verschijnt, En vechten, vechten tot het eind.
Maarten van Roozendaal - Sterfbed (2006) (5:51)	Barmhart (DoDo 2006)
	Mijn vader sterft. Als ik zijn hand vasthoud voel ik de botten door zijn huid heensteken Ik zoek naar woorden, maar hij kan niet spreken en is bij iedere ademtocht benauwd Dus schud ik kussens en verschik de deken waar hij met krachteloze hand in klauwt Ik blijf zijn kind al word ik eeuwen oud en blijf als kind voor eeuwig in gebreke We volgen één voor één hetzelfde pad en worden met dezelfde maat gemeten Ik zie mijzelf hier bij zijn bed gezeten zoals hij bij zijn eigen vader zat Straks is hij weg en heeft hij nooit geweten hoe machteloos ik hem heb liefgehad
Ron Sexsmith - April after all (1997) (2:41)	Other songs (Interscope 1997)
	Dit liedje is vooral bekend geworden nadat Anne Sofie von Otter het in 2001 opnam op het album For the stars (zie hierboven). Hoogstwaarschijnlijk heeft Elvis Costello dit nummer voorgedragen om op dat succesvolle album op te nemen. Costello heeft al in een zeer vroeg stadium de loftrompet gestoken voor deze Canadese singer/songwriter. April after all is afkomstig van zijn tweede cd. Kernzinnen van dit lied zijn: The world goes spinning round Life goes up and down And rain is bound to fall It's April after all They'll be other days Darling come what may The rain has got to fall It's April after all
Ron Sexsmith - Gold in them hills (2002) (3:31)	Cobblstone runway (V2 2002) en/of op Rarities (2003)
	De grote kunde van Ron Sexsmith is veelgebruikte zinnen en vormen van beeldspraak zodanig in zijn liedjes op te nemen dat er iets `groots`ontstaat. Gold in them hills is zo'n typisch Sexsmith-liedje. In het leven zit het wel eens tegen, het geluk lacht je niet tegemoet, je hebt geen zin de troep op te ruimen. Maar als je je ogen open doet dan zie je dat goud in de verte ligt. Je zult merken dat het leven je toelacht als je de knop opzet en het leven zijn gang laat gaan. Verder is Sexsmith er in geslaagd de klank van een piano zodanig op te nemen dat het doet denken aan de jaren vijftig (de tijd dat alles ogenschijnlijk zijn gang ging, alles klopte en de problemen ver weg leken). Op dit album (Cobblestone runway) staan twee versies van dit liedje. Op de cd Rarities staat nog een derde verise. De verschillen zijn niet erg groot, alleen varieert de klank van de piano. Vooral de openingsklanken zijn op de een of andere manier "bedwelmend". Gold in them hills heeft veel weg van een liedje dat Sting vele jaren eerder schreef: Fields of gold (zie hierboven bij Eva Cassidy). I know it doesn't seem that way But maybe it's the perfect day Even though the bills are piling And maybe Lady Luck ain't smiling But if we'd only open our eyes We'd see the blessings in disguise That all the rain clouds are fountains Though our troubles seem like mountains There's gold in them hills There's gold in them hills So don't lose heart Give the day a chance to start Every now and then life says Where do you think you're going so fast We're apt to think it cruel but sometimes It's a case of cruel to be kind And if we'd get up off our knees Why then we'd see the forest for the trees And we'd see the new sun rising Over the hills on the horizon There's gold in them hills There's gold in them hills So don't lose faith Give the world a chance to say... A word or two, my friend There's no telling how the day might end And we'll never know until we see That there's gold in them hills There's gold in them hills So don't lose heart Give the day a chance to start There's gold in them hills There's gold in them hills
Frank Sinatra. September song (1965) (3:30)	September of my years (Reprise 1965)
	In 1965 werd Frank Sinatra vijfig jaar. Hij kon zich op dat moment alles permitteren en bracht een concept-album uit met dertien songs over ouder worden. Bestaande songs en liedjes die speciaal voor dit album werden geschreven. De arrangementen werden verzorgd door Gordon Jenkins. Dat betekent in de praktijk veel violen. Het hele album heeft een melancholisch karakter. Het album wordt afgesloten met het zeer bekende September song van Kurt Weill (met tekst van Maxwell Anderson). Op dit album staan meer liedjes die tijdens een begrafenis of crematie gedraaid kunnen worden (It was a very good year, Hello young lovers, Once upon a time). Oh it’s a long, long while from May ‘till December And the days grow short When you reach September. When the Autumn weather turns the leaves to flame One hasn’t got time For the waiting game. For the days dwindle down To a precious few... September...November... And these few precious days I’ll spend with you. These precious days I’ll spend with you. When you meet with the young men Early in Spring, They court you in song and rhyme. They woo you with songs and a clover ring, But if you examine the goods they bring, They have little to offer but the songs they sing And a plentiful waste of time of day... And a plentiful waste of time... But it’s a long, long while from May ‘till December When the Autumn weather Turns the leaves to flame For the days dwindle down To a precious few; September...November... And these few precious days I’ll spend with you. These precious days I’ll spend with you!
Ede Staal - Jij was de zee (197?) (3:03)	As 't boeten störmt (Mollebone 1996)
	Ede Staal is geen onbekende Groninger meer. Ruim twintig jaar na zijn dood hebben sommige van zijn liedjes het gebracht tot de status van klassieker. Die liedjes staan op de twee albums die tijdens zijn leven nog zijn verschenen. In 1996 verscheen een dubbelcd met daarop restmateriaal. Op die cd staat ook Jij was de zee. Een lied over het stuklopen van een relatie. Maar in dat liedje zitten zinnen die een andere betekenis kunnen krijgen als een geliefde is gestorven.
Ede Staal - t Hogelaand (197?) (2:27)	Mien toentje (Mollebone 1989)
	Op deze plaats dient juist dit lied van Ede Staal ook genoemd te worden. Voor veel niet-Groningers was dit de song waardoor hij bekend raakte. In die periode was dit lied ook prominent aanwezig in de speelfilm De Poolse bruid. Het lied gaat absoluut niet over de dood maar Ede Staal slaagt er in zijn liefde voor zijn Groningse land iets universeels mee te geven. Universeel in de zin dat het landschap er altijd zal zijn. Dat dit landschap zal blijven. Ook na zijn dood. Andermans dood. Het is een lied vol berusting én vertrouwen in de "eeuwigheid" van sommige dingen.
Sting. The book of life (2003) (6:16)	Sacred love (A&M 2003)
	Sting speelt in dit liedje met boeken; als metafoor voor het leven (dat voorbij is). Het is wel aan de lange kant en je moet van zijn stijl houden. Let me watch by the fire and remember my days And it may be a trick of the firelight But the flickering pages that trouble my sight Is a book I’m afraid to write It’s the book of my days, it’s the book of my life And it’s cut like a fruit on the blade of a knife And it’s all there to see as the section reveals There’s some sorrow in every life If it reads like a puzzle, a wandering maze Then I won’t understand ’til the end of my days I’m still forced to remember, Remember the words of my life There are promises broken and promises kept Angry words that were spoken, when I should have wept There’s a chapter of secrets, and words to confess If I lose everything that I possess There’s a chapter on loss and a ghost who won’t die There’s a chapter on love where the ink’s never dry There are sentences served in a prison I built out of lies. Though the pages are numbered I can’t see where they lead For the end is a mystery no-one can read In the book of my life There’s a chapter on fathers a chapter on sons There are pages of conflicts that nobody won And the battles you lost and your bitter defeat, There’s a page where we fail to meet There are tales of good fortune that couldn’t be planned There’s a chapter on god that I don’t understand There’s a promise of Heaven and Hell but I’m damned if I see Though the pages are numbered I can’t see where they lead For the end is a mystery no-one can read In the book of my life Now the daylight’s returning And if one sentence is true All these pages are burning And all that’s left is you Though the pages are numbered I can’t see where they lead For the end is a mystery no-one can read In the book of my life
June Tabor - The turn of the road (1994) (5:35)	Against the streams (Topic 1994)
	Op een traditioneel stuk muziek heeft ene Les Barker een tekst geschreven die gaat over de ups en downs in een liefdesrelatie. Een lied waarin de ene geliefde aan de ander vraagt om met hem of haar op te lopen 'to the turn of the road'. Om niet weg te lopen als het moeilijk wordt. Om te vechten voor het behoud van de relatie. Het lied is bij uitstek geschikt voor een begrafenis of crematie waar beide liefdespartners "right to the end" bij elkaar zijn gebleven. Dan zullen alle woorden (maar dan ook álle woorden) op hun plaats vallen. Enkele citaten: Will you walk with me beyond the road's turning, where day takes the valley that leads into night? - Love, will you walk with me through my journey or only till the light? Love, will you hold me through all my life's evenings? Love, will you take the road to the end? I've never had someone I could believe in; forever my lover, my friend?
June Tabor. The lads in their hundreds en All I ask of you (2006/2013) (5:35) (8:03)	Quercus (ECM 2013)
	Medio 2013 verscheen op het ECM-label een nieuwe cd van June Tabor. Opmerkelijk, want meestal verschijnen haar platen op het Engelse Topic-label. Verder dateren de opnames van 2006. En werkt ze samen met verrassende muzikanten uit de ‘jazzhoek’, saxofonist Iain Bellamy en pianist Huw Warren. Minder verrassend is dat ze wederom nummers én (vooral dat) teksten van anderen zingt. Een zeer bijzondere cd die amper opgemerkt werd en in de eindlijstjes ook niet werd genoemd. Behalve door recensent Pieter Wijnstekers van Heaven. In nummer 4 van 2013 schreef hij: “Het schitterende pianospel van Huw Warren sluit daar ook perfect bij aan en verleent Quercus een eenheid van sfeer en emotie die Tabor nog meer lijkt te doen schitteren dan gewoonlijk. De mengeling van traditionals en op muziek gezette gedichten van onder anderen Robert Burns, William Shakespeare en A.E. Housman is vertrouwd terrein voor June Tabor-watchers, maar geeft dat een bespiegelende eenheid mee die haar bijzonder geschikt maakt voor ECM-liefhebbers die Tabor vooral vanuit die optiek nu leren kennen.” Waarvan akte. En gelijk heeft deze pw. Quercus is (medio mei 2014) (achteraf) een van dé platen van 2013 (of 2006). Hoe dan ook. Op deze cd staan twee lange songs die wellicht gebruikt kunnen worden voor een plechtigheid waar teruggekeken wordt en troost nodig is. In The lads in their hundreds laat dichter/componist A.E. Housman tientallen mannen en vrouwen naar Ludow komen. Maar elk van de vier coupletten sluit hij met een redelijk laconieke opmerking af dat velen niet oud zullen worden. Die regels zijn: 1. And there with the rest are the lads that will never be old 2. And few that will carry their looks or their truth to the grave 3. And watch them depart on the way that they will not return 4. The lads that will die in their glory and never be old En telkens daar doorheen en omheen de ‘goddelijk troostende’ saxofoon van meneer Bellamy. Voor het tweede liedje (All I ask of you) heeft Les Barker (van The turn of the road!) de tekst aangepast. De tekst van een monnik (Gregory Norbet) (in de jaren zeventig). De centrale zin uit dit liedje is “All I ask of you, is forever, to remember me as loving me”. Gedenk me als iemand die van je heeft gehouden! All I ask of you All I ask of you is forever to remember me as loving you All I ask of you is forever to remember me as loving you Remember the joy of two hearts that beat as one And the love that still lives on All I ask of you is forever to remember me as loving you Though the road we walk is wintry and grey Still we’ll have those sunlit distant days All I ask of you is forever to remember me as loving you And from time to time we’ll be talking you and I Just call my name I’ll be near Laughter joy and all you are And all the things you do When you’ve time you’ll find them here for you All I ask of you is forever to remember me as loving you One short life a candlelight of hopes and of fears Briefly flames then fades and disappears All I ask of you is forever to remember me as loving you Forever as loving you Artikel: All I ask of you (mei 2014)
Jeff Talmadge - Inside the brackets (2003) (3:48)	Gravity, grace and the moon (Corazong 2003)
	Een liefdesliedje met mooie beelden. Hij heeft het over synesthesie, het vermogen om kleuren te proeven en geluiden te zien.
Lieven Tavernier - Albert-Willem (2002) (3:25)	Ilja (Eigen uitgave 2002)
	Lieven Tavernier is een Belgisch songwriter die liedjes schrijft waarin geen woord teveel staat. Zo ook in dit lied over Albert-Willem die te vroeg wordt geboren, daardoor gehandicapt is en (kort?) daarna sterft. Zijn moeder blijft er ogenschijnlijk redelijk stoïcijns onder. Ze kijkt naar buiten, naar het water. Het water waarop ze uitkeek toen Albert-Willem werd geboren (in een ledikant vol bloed). Het water dat er was tijdens de lange nachten dat ze bij hem waakte. Het water dat er na zijn dood is en zal blijven. Altijd zal het water stromen, altijd eender richting noord. Kinderen worden geboren en soms gaat er eentje dood. Albert-Willems moeder zit vaak nachtenlang aan de stroom. Albert-Willems moeder huilt niet, zij vindt water altijd mooi.
Lieven Tavernier. Niet voorbij (2005) (3:32)	Niet voorbij (LC music 2005)
	In dit lied ligt iemand in een ziekenhuis en hoort de zusters zingen. Liedjes die zijn moeder ook zong. Religieuze liedjes. Die liedjes werken als een Madeleine (koekje) (van Marcel Proust). Hij herinnert zich zijn moeder en vader weer. Beelden komen voor zijn geestesoog. Hij realiseert zich dat zijn ouders nog niet voorbij zijn zolang er nog iemand is die zich hen kan herinneren. Hij beseft ook dat zijn ouders gelovig waren en geloofden dat ze elkaar na hun dood zouden weerzien. Iets wat de hoofdpersoon uit dit lied niet meer gelooft. Hij vindt troost in het feit en de hoop dat zijn ouders zullen voortleven zolang er nog mensen zijn die ooit aan hen denken. Iets wat hij voor zichzelf ook hoopt en verwacht. Nu hij zelf op het punt staat om te gaan sterven. Nee, ik ben niet bang als eens de nacht zal komen, als een kind van alles vrij. Al mijn zorgen en al mijn tranen zijn voorbij, zijn voorbij.
Lieven Tavernier. Wind & rook (2008) (3:02)	Wind & rook (LC music 2008)
	Drie jaar na Niet voorbij komt de vierde cd van Lieven Tavernier uit. En ook hier is het titelnummer een track met crematie-“allure”. Dit keer staat vader centraal, die in een ziekenhuiskamer verblijft. De zoon is op bezoek. In het eerste couplet is hij in het najaar op weg. De herfst met zijn wind, het korter worden van de dagen. Een tijd van het jaar waarin de man rusteloos is. Een tijd van wachten op de winter. In het tweede couplet bezoekt de zoon de vader. Er valt licht door de ramen van de ziekenhuiskamer. Hij kijkt naar zijn vader en weet zeker dat die dood zal gaan. En dat als hij weggaat zijn vader achter zal blijven. Dat zijn leven verdwijnt als wind en rook. Zo geformuleerd is het hard, kil, maar Lieven verstaat de kunst om het zo in woorden te vatten dat zelfs het cremeren van je vader iets laconieks krijgt.
Allan Taylor. We stood as one (2013) (5:34)	All is one (Stockfisch 2013)
	Een in Nederland amper bekende folkartiest verwoordt in dit liedje perfect wat er in het leven (ook of vooral) toe doet. Dat je op het moment dat je afscheid moet nemen, en terugkijken op days gone by kunt zeggen: We stood as one. De afgelopen jaren heb ik in mijn relatie, mijn werk, ja zelfs mijn leven ‘dingen’ samen met anderen gedaan. We stonden samen ergens voor. Dat de moeite waard was. Waar je een goed gevoel over hebt. Aan over gehouden. Dus minder dat je (zeg) een ton op de bank hebt staan, een groot huis hebt, verre reizen gemaakt of andere ‘ijdele’ zaken. Nee, dat je deel uitmaakte van een groep, club, team, stam. Die samen optrokken. Af en toe – natuurlijk – ook hun gedoe hadden, maar in the end stonden WE toch maar mooi ergens voor. Brachten iets tot stand. Wat zin gaf aan ons leven. Zoiets zit allemaal opgesloten in de tekst van deze Engelse artiest én filosoof. Want, dat is Allan Taylor ook. De tekst is ogenschijnlijk kristalhelder (korte zinnen, weinig moeilijke woorden), maar de boodschap moet je er zelf uit halen. Verbinden met je eigen ervaringen. We stood as one When the sun sweeps over the ocean In the first few hours of dawn In the silver waving dancing Of a new day being born Don’t it make you feel like living Don’t it make you feel brand new Like the sun is holding out a hand And giving it to you There are times of contemplation When you’re living in the grey And darkness rides across the land And steals away the day When you hide among the shadows When you whisper in the wind When your heart seems closed forever To the company of friends When our time is come around And all is passed and gone Let us hope that we can say We stood as one I knew a man who carried all the burdens of the world And when he found the answer The man had grown too old Or felt his passion running wild Or the innocence of laughing And playing with a child When our time is come around And all is passed and gone Let us hope that we can say We stood as one And one day we’ll remember How the days have passed and gone And all the roads we’ve travelled And the places left behind There are those who still find favour And some whose memory is lost And then we’ll count our blessings And what the journey cost When our time is come around And all is passed and gone Let us hope that we can say We stood as one Artikel: All I ask (mei 2014)
Anna Ternheim. Tribute to Linn (2006) (3:09)	Separation road (Stockholm 2006)
	Een jonge Zweedse singer-songwriter betoont in dit liedje eer aan ene Linn. Die op 25-jarige leeftijd is gestorven. Dat is zeker. Onduidelijk blijft of het een ongeluk of zelfmoord was. Waking up was kind of strange The last two years have made a change You were barely on my mind Saying goodbye sure takes time Today you should turn 25 With your best time flying by Not knowing where your future lies and All prepared to conquer life But we get no answers from the past Nor how the fire spreads so fast That New Year’s Eve all turned black Sometimes you’re lucky, sometimes you’re not
Anna Ternheim. Show me the meaning of being lonely (2015) (4:05)	For the young (Universal 2015)
	Op een bijzondere uitgave van haar in 2015 verschenen For the young staan enkele bonustracks. Waaronder deze cover van een liedje dat een gigahit is is geweest voor de Backstreet boys. In 1999. Een liefdesliedje. Met liefdesverdriet. Klik hier voor een artikel waarin dit liedje, in de versie van Anna Ternheim, aan de orde komt. Troostrijke coupletten, maar vooral het refrein: Show me the meaning of being lonely Is this the feeling I need to walk with Tell me why I can’t be there where you are There’s something missing in my heart Cd: For the young (Universal 2015) Klik hier voor een Youtube-filmpje van dit liedje Artikel: Troost: There’s something missing in my heart (april 2016)
Richard Thompson. Stumble on (2010) (6:05)	Dream attic (Proper 2010)
	Deze song is in twee versies verkrijgbaar, elektrisch en akoestisch. Beide tracks zijn, zoals alle nummers op de (dubbel)cd Dream attic live opgenomen. Allemaal voor de eerste keer. Over smaak valt te twisten maar de elektrische versie maakt de meeste indruk. Ogenschijnlijk een simpel liefdesliedje, waarin de achterblijvende partij ondanks alles toch verder moet … to stumble on. Voortsloffen, voortstrompelen, wankelen. Kortom, aangeslagen verdergaan. Bezie je de eenvoudige regels die Thompson zingt in het licht van een sterfgeval dan krijgen ze ineens een heel andere betekenis. En dan zal de viool die ergens aan het eind voorbij komt zeker velen raken. Uiteraard hoor je aan alles dat Richard Thompson een begenadigd gitarist die zeer ingetogen (laid back) af en toe de juiste noten aanslaat. Vlamt, als het ware. Enkele regels No easy way to say, it’s over now And I don’t want to end it anyhow We knew this time would come before too long We stole a few short moments out of time Just long enough for a little lights to shine (gaat voor elke liefde op, hoe die ook eindigt) (denk in dit kader ook aan een begrip als ‘de’ eeuwigheid) Now the door swings closed, the dark has come Love, how ill I learn to stumble on? You taught me all the easy ways of love You brought joy to my life and that’s enough I’ve learned how long the night is when you’re gone Now the scene will slowly fade to black Whatever else you do, love, don’t look back You’ll only see a man whose dream is gone Love, how will I learn to stumble on? Stumble on, stumble on, stumble on Artikel: Pleidooi voor oppervlakkigheid (juni 2011)
Tierra caliente - El Jinete (1993) (3:31)	Mestiza (Music & Words 1993)
	Een liedje waarin ‘la muerte’ voorbij komt. Een fantastisch liedje, vooral vanwege de trompetten (schetterend, inderdaad).
Yann Tiersen. La valse d’Amélie (2001) (2:38)	Le fabuleux destin d'Amélie Poulain (soundtrack) (2001)
	Een pianoballad die wellicht van pas komt.
The Unthanks. Set me free (2017) (4:09)	Diversions : vol. 4 The songs and poems of Molly Drake (Rabble rouser 2017)
	De zusjes Rachel en Becky Unthank brengen regelmatig tribute cd’s uit, onder de noemer Diversions. Op volume 4 coveren ze de moeder (!) van Nick Drake, Molly. Die in de jaren vijftig liedjes voor eigen gebruik opnam. Ook schreef ze gedichten. Op deze wonderschone plaat spring Set me free eruit, met daarin opgenomen het gedicht Escape me never. Poëzie en muziek vloeien samen omdat dochter Gabrielle Drake het gedicht op ene zeer professionele én met Engelse dictie voorleest. Sterk aanbevolen voor mensen die bewust (zoals dat eufemistisch getseld wordt) ‘uit het leven stappen’. Set me free Don’t keep me bound to you Set me free And let me go Why should I be Wrapped in this sadness Trapped in this madness Deep as a spell Artikel: Bevrijd me – freeing oneself from grief and being freed into grief (juli 2017)
Tom Verlaine. Last night (1979) (4:36)	Tom Verlaine (Elektra 1979)
	Een gitaarsong van de debuutplaat van de voorman van de Amerikaanse band Televison. Zijn teksten zijn cryptisch, moeilijk toegankelijk en het is vaak volstrekt onduidelijk waar de songs over gaan. Zo ook dit nummer dat desondanks toch een kandidaat is voor een begrafenis of crematie. Als een "stevige", maar vooral lyrische gitaarsong wordt gezocht. Enkele citaten: The whole wide world was your medallion The stars like a necklace so bright I never looked I never noticed I never saw It was night En dan de splijtende gitaarsolo die verwijst naar de nacht (het einde). Het mooie van het voorbije leven.
Bram Vermeulen - Testament (1991) (2:08)	Vriend en vijand (Emergo 1991)
	Bram Vermeulen heeft in zijn lange carrière meerdere keren nummers opgenomen die met de dood te maken hebben. Het bekendste nummer is Testament. Een tekst die vaak in rouwadvertenties opduikt. Op dit album staat ook een versie van het bekende 'De wedstrijd'. En als ik doodga, huil maar niet Ik ben niet echt dood Moet je weten 't Is maar een lichaam Dat ik achterliet Dood ben ik pas Als jij me bent vergeten En als ik doodga, treur maar niet Ik ben niet echt weg Moet je weten Het is de heimwee Die ik achterliet Dood ben ik pas Als jij die bent vergeten En als ik doodga, huil maar niet Ik ben niet echt dood Moet je weten 't Is het verlangen Dat ik achterliet Dood ben ik pas Als jij dat bent vergeten Dood ben ik pas Als jij mij bent vergeten
Loudon Wainwright III. Where the whippoorwill is whispering goodnight (2009) (3:22)	High, Wide & Lonesome : the Charlie Poole project (Proper 2009)
	Singer-songwriter, top-performer en ouwehoer Loudon Wainwright III deed in 2009 iets heel anders. Hij bracht de dubbelcd High, Wide & Lonesome : the Charlie Poole project uit: een soort tribute-cd. Een mix van songs van Charlie Poole (1892-1931 – hoort thuis in het rijtje Jimmie Rodgers en the Carter family) en nieuwe songs in de stijl van Poole. Dé song die we hier naar voren willen halen werd oorspronkelijk door Poole in september 1930 opgenomen en is een absolute tearjerker of smartlap. Waarin de hoofdpersoon terugkijkt op het leven en sterven van zijn moeder. De whippoorwill is een vogeltje uit de States. Dat blijft zingen. Op het kerkhof waar de beloved moeder ligt begraven. Tranen verzekerd. When the sun sets far away beyond the mountains And the silvery moon is peeping through the trees Shadows gently gather round the old plantation While the bells are chiming softly on the breeze Then in dreams I wandered back to home and mother Where daisies turns the meadow green to white And the mockingbirds will greet me in the morning And at eve the whippoorwill bids me goodnight Where she’s sleeping now the whippoorwill is calling O’er her grave the flowers are blooming fair and bright Pearly dewdrops on the ivy leaves are falling Where the whippoorwill is whisperin’ goodnight Round that door the same old ivy vine is clinging Now sweet daisies in the meadow are in bloom In the treetops I can hear those night-birds singing But the old homestead is wrapped in silent gloom By the fireside one familiar face is missing That tender smile no longer greets my sight In that quaint old-fashioned home tonight I’m listening Where the whippoorwill is whispering goodnight
Tom Waits. Shiver me timbers (1974) (4:26)	The heart of saturday night (Asylum 1974)
	In Het plaatjesboek van Leo Blokhuis (Ambo, 2007) bespreekt deze muzieklijstjesfanaat voor de tweede keer op rij een vijftiental liedjes uit de muziekgeschiedenis. Liedjes die vaak door meerdere artiesten en groepen zijn opgenomen. In elk hoofdstuk voegt hij een muzieklijstje toe met daarin een tiental tracks. In hoofdstuk 8 (You’ll never walk alone) voegt hij het muzieklijstje De 10 mooiste begrafenisliedjes toe. Geen van die tien liedjes wordt op deze site genoemd. Wat eens te meer bewijst dat je met muziek alle kanten op kan. Dit nummer, Shiver me timbers van Tom Waits staat bij hem op nummer 10. I’m leavin’ my fam’ly And leavin’ my friends My body’s at home But my heart’s in the wind Where the clouds are like headlines On a new front page sky My tears are salt water And the moon’s full and high
Jonas Winterland. Niemand vraagt zich af (2013) (3:31)	Mensen zijn gemaakt van dun papier (Evil penguin 2013)
	Begin 2013 verscheen deze cd in België. Sloeg daar aan. Werd in Nederland amper opgemerkt. Onterecht. Jonas Winterland schrijft poëtische teksten waaruit blijkt dat hij op een speciale manier naar de wereld kijkt. Waardoor je als luisteraar als het ware opveert. “Hé, wat zingt hij nou?”. Zo ook in nummer 6 van de cd. Waarin hij zich afvraagt wat de dode in kwestie heeft aan al die bloemen langs zijn of haar kist. Op het eerste gezicht stelt hij zich oneerbiedig op. Maar halverwege het nummer blijkt dat Jonas zeer empathisch is ingesteld. Net zoals in het titelnummer van de cd waarop dit nummer staat: Mensen zijn gemaakt van dun papier. Enkele citaten: Vandaag is dan de dag Van de niet gestelde vragen Er is wijn en platte broden Een gebed over de gaven En je krijgt bloemen mee Voor de lange reis, voor de lange reis En niemand vraagt zich af Hoe dat jou zal helpen () Alles keert ooit om Alles moet en zal verdwijnen Maak je los van alle last Zonder achterom te kijken Hij eindigt als volgt: Want je krijgt bloemen mee Als een laat geschenk Omdat ik aan je denk Op het einde van het feest Aan wie je bent geweest En wie je blijven zal
Wolverlei - 14-18 (1980) (6:17)	Cd: Wind tegen (Universe/Fonos 1980)
	Eric Bogle schreef ergens in het begin van de jaren zeventig een liedje over een bezoek aan een graf van een gevallen soldaat uit de 'Grote oorlog'. Dit No man's land is een klassieker geworden en door veel andere artiesten opgenomen. Op de tweede en laatste plaat van de Nederlandse folkgroep Wolverlei werd het lied hertaald en omgedoopt in 14-18. De titel is niet zo denderend maar de manier waarop de inhoud is omgezet in Nederlands is voorbeeldig. De teneur is volledig gehandhaafd maar het is absoluut geen letterlijke vertaling. Curieus is wel dat beide uitvoeringen even lang zijn.
Townes van Zandt - Black crow blues (1966) (3:02)	In the beginning (Compadre 2003)
	Dood komt veel voor in het werk van deze Texaanse songwriter die op 1 januari 1997 is gestorven. Dood niet als een zwart gat, als iets bedreigends. Dood ook niet als iets om naar uit te zien. Maar de dood eerder als iets dat erbij hoort. Bij het leven. In 2003 verscheen dit album. Liedjes die verloren waren geraakt. Wat iedereen zal snappen die weet hoe Townes heeft geleefd. En ook hier gaat de regel op dat elke grote artiest vanaf het begin zijn eigen, volstrekt eigen karakter, idioom heeft. In zijn latere leven heeft hij ongetwijfeld betere songs geschreven, maar de kern is er al. Als 22-jarige is hij al volop bezig met het thema dood. Hij vertelt in Black crow blues hoe zijn nabestaanden met hem als lijk dienen om te gaan. Baby, don't lie lonesome when I'm gone Don't mourn your young life away Just lower me down with a prayer and a song Just 'fore the breaking of day It's a life worth the living, but we all gotta die All your crying can't do me no good Lower me down with a quick said goodbye Pour in the black Texas mud Townes was in zijn jongensjaren gefascineerd door het levensverhaal van Vincent van Gogh. Black crow blues is een verwijzing naar het overbekende laatste schilderij van de Nederlandse schilder van een zomers landschap waarin een vlucht kraaien vliegt.
Townes van Zandt - To live is to fly (1973) (3:19) en Tower song (live) (1973) (4:15)	Live at the Old Quarter, Houston, Texas (Tomato 1977)
	In alle artikelen over Townes van Zandt wordt altijd dít album genoemd als dé perfecte introductie tot zijn werk. Townes was een geboren performer. Er zijn ontelbaar veel (nou ja) live albums, maar dit is inderdaad de beste. To live is to fly bevat veel poëtische regels die tijdens een begrafenis of crematie betekenis krijgen, ook voor mensen die Townes niet kennen en wellicht voor de eerste keer zullen horen. Days, up and down they come like rain on a congadrum forget most, remember some but don't turn none away. Everything is not enough and nothin' is to much to bear. Where you been is good and gone all you keep is the getting there. To live is to fly Low and high, so shake the dust off of your wings and the sleep out of your eyes. Goodbye to all my friends it's time to go again think of all the poetry and the pickin' down the line I'll miss the system here The tower song bevat de mooiste regels die Townes over de dood heeft geschreven. Er zijn twee kernregels: You built your tower strong and tall Can't you see it's got to fall some day Er zijn drie coupletten waarin telkens zinnen voorkomen die juist tijdens een crematie of begrafenis betekenis hebben of zullen krijgen: So close and yet so far away And all the things i'd hoped to say Will have to go unsaid today Perhaps until tomorrow Your fear has built a wall between Our lives and all what lovin' means Will have to go unfelt it seems And that leaves only sorrow You close your eyes and speak to me Of faith and love and destiny As distant as eternity, Truth and understanding The wind blows cold outside your door It whispers words i've tried before But you don't hear me anymore Your pride's just too demanding The end is coming soon, it's plain A warm bed just ain't worth the pain And i will go and you'll remain With the bitterness we tasted A mother's breast, a newborn child A poet's tear, and drunken smile Can't help thinkin' all the while Their meaning won't be wasted Belangrijk is vooral dat je de juiste cd gebruikt. Enkele jaren geleden heeft het Nederlandse Corazong-label dit album opnieuw uitgebracht. Een prima zaak, maar een of andere technicus heeft gemeend het gesproken intro van dit liedje van deze track af te knippen. En de extra charme van dit liedje zit hem juist in dat intro. Townes hield er van om af en toe omstandig zijn liedjes te introduceren. Soms ook door een flauwe grap te vertellen. Zo ook hier over twee dronken mannen die een bar verlaten. De mop is niet zo denderend maar wel de korte zin die Townes daarna uitspreekt: O ja, wat komt er nu: "A nice little song". Inderdaad: flauwe humor, dood en dan zo'n laconieke opmerking: "a nice little song".